Bol oksijen Karadeniz

Çocuktu bu hikayenin kahramanı. Yeşillikler içinde, omzunda önce annesinin elini hissetti. Nasıl da güven vericiydi. Sonra derin bi nefes aldı.  Ardından yine.  Oksijeni bile başka mıydı buranın ne? Yaptığı son egzersiz dengelemişti tüm uyumu. Daha fazlasına ihtiyacı olduğunu hissetti. Birazdan tanışacağı arkadaşlarıyla  göz göze geldi. Gülümsedi.

Yazacakları mektupta kalem tutacak arkadaşıydı belki de gülümsediği ya da mektubun son cümlesini hoşçakal diye değil merhaba olarak tamamlayacak o çocuk. Sahi mektup ulaşacak mıydı Hatay’daki arkadaşına? Bir balon da Hatay’da uçabilecek miydi minik bir kahramanın elinden, güzel dileklerle, mutlulukla ve en çok da karşılığını bulacak bi’ umutla. Balon uçabilirdi pek ala, sonuçta gökyüzü her yerinde vardı dünyanın. Peki o çocuk? Onun gökyüzü bu kadar mavi miydi? O çocuğun kurduğu düş gerçek olsun diye toplanıyoruz bu Ekimde. Hakonide. Sen de katıl bize sevgili çocuk, annenle birlikte. Daha çok balonlar uçuralım, düşler gerçekleştirelim seninle birlikte.